درمان های دندانپزشکی ایمپلنت

روش جراحی باز

این یک رویکرد جراحی است که در آن پزشک ناحیه بافت سختی را که در آن ایمپلنت در طول اعمال قرار می‌گیرد، می‌بیند و روی آن کار می‌کند. در این روش برشی در بافت نرم ایجاد می شود و این بافت برای دیدن ناحیه استخوان باز می شود. هنگامی که کاشت ایمپلنت به پایان رسید، ناحیه باز شده با بخیه بسته می شود.

روش جراحی بسته (روش فلاپلس)

به عنوان روش غیر جراحی نیز شناخته می شود. در این روش با استفاده از تصویر توموگرافی دندانی بیمار و اندازه گیری داخل دهانی، راهنمای جراحی مناسب برای ناحیه کاشته شده تهیه می شود. با استفاده از این راهنما، ایمپلنت بدون باز کردن ناحیه برشی و بدون بلند کردن لثه قرار می گیرد. در این روش بخیه زده نمی شود. زیرا هیچ ناحیه لثه با چاقوی جراحی بریده نشده است.

روش ایمپلنت فوری

در بسیاری از موارد می توان به محض کشیدن دندان، ایمپلنت را در حفره دندان قرار داد. این روش مشابه روش جراحی بسته است که هیچ برشی ایجاد نمی شود و فلپ ها برداشته نمی شوند. اما از نظر مشاهده واضح استخوان در ناحیه ای که قرار است کاشته شود، مشابه روش جراحی باز است. در این روش معمولا بخیه وجود ندارد. این یک روش بسیار سودمند است زیرا زمان را کوتاه می کند و نیازی به جراحی دوم ندارد. پس از اتمام جراحی ایمپلنت می توان یک پروتز موقت دندان مناسب برای ناحیه بی دندانی بیمار ساخت. پروتز موقت ممکن است در هر مورد و بعد از هر جراحی دندان پیچی ساخته نشود.

لیفت سینوس

سینوس ها فضاهای هوایی در استخوان های اطراف بینی هستند. فضاهای هوایی ما که عملکردهایی مانند پژواک صدا و کاهش وزن سر دارند، سینوس های ماگزیلاری نامیده می شوند. قاعده پایینی سینوس ماگزیلاری با نوک ریشه دندان های خلفی ما در فک بالا منطبق است. این فضاها دقیقاً مانند غشای مخاطی داخل بینی توسط غشایی احاطه شده اند. مخاط سینوس با تولید مخاط به تنفس کمک می کند و به عنوان یک فیلتر در برابر میکروارگانیسم ها عمل می کند.

هنگامی که در سنین پایین دندان ها در ناحیه خلفی فک بالا از بین می روند، تحلیل استخوان رخ می دهد زیرا نیروی جویدن به این ناحیه وارد نمی شود و ممکن است به مرور زمان قاعده سینوس ماگزیلاری پایین بیاید.

اگر افتادگی سینوس به دلیل از دست دادن زودهنگام دندان در ناحیه خلفی فک بالا از حد معینی فراتر رفته باشد (فاصله بین تاج استخوان و حفره سینوس 6 میلی متر یا کمتر باشد)، فرصتی برای کاشت مستقیم در این نواحی یا این نواحی نداریم. مناطق لیفت سینوس، یعنی فرآیند برداشتن غشای سینوس، به عنوان یک تکنیک جراحی پیشرفته در این موارد مطرح می شود.

سینوس لیفتینگ فرآیندی است که با باز کردن پنجره ای روی سطح استخوان برای درمان ایمپلنت بدون آسیب رساندن به غشای سینوس، پیوند ترجیحی (مواد استخوانی) را به فضایی که غشاء برداشته شده، اعمال می شود و این غشاء را بلند می کند و این ناحیه را می بندد. تثبیت پیوند با مواد مناسب

به لطف فرآیند لیفت سینوس می توان نواحی دارای افتادگی سینوس را برداشت و دندان های ایمپلنت را به راحتی در این ناحیه کاشت کرد. با لیفت سینوس می توانیم سطح استخوان را از 1 میلی متر به بیش از 10 میلی متر افزایش دهیم.

روش جراحی لیفت سینوس به طور کلی به دو دسته لیفت سینوس بسته و لیفت سینوس باز تقسیم می شود.

لیفت سینوس بسته:

این روش در صورتی اعمال می شود که ارتفاع استخوان زیر ناحیه سینوس 5 میلی متر یا ضخیم تر باشد. بدون پارگی غشای سینوس، با وارد شدن به ناحیه مربوطه با ابزار بلانت از سوکتی که ایمپلنت در آن قرار می گیرد، سینوس برداشته می شود. پس از عمل سینوس لیفت، پیوند استخوان از همان محل به ناحیه مربوطه اعمال می شود.

لیفت سینوس باز:

پس از باز شدن پنجره استخوانی مناسب برای حفره سینوسی در استخوان که دیواره جانبی سینوس است، پنجره استخوانی بلند شده و با کشش کمی بدون پارگی، غشای سینوسی به سمت بالا بلند می شود. پس از بالا آمدن غشای سینوس، پیوند استخوان (پودر استخوان) در حفره تشکیل شده قرار می گیرد. پیوندهای استخوانی قرار داده شده به طور متوسط در عرض 6 ماه به استخوان تبدیل می شوند. از آنجایی که غشای سینوس بسیار نازک است، باید در حین عمل جراحی دقت زیادی کرد تا از پارگی آن جلوگیری شود.

سینوس ها در حفره های داخل استخوان ها در دو طرف بینی قرار دارند. از نظر تشریحی، برخی از ریشه های مولرهای ما یا در مجاورت حفره های سینوسی یا در داخل آن قرار دارند. در مواردی که پس از کشیدن این دندان ها نمی توان ایمپلنت را در همان جلسه انجام داد، ممکن است سینوس ها در فضای تشکیل شده آویزان شوند و منتظر ترمیم استخوان هستند. در مواردی که حفره‌های سینوسی بیش از حد افتادگی دارند و نمی‌توانند در استخوان کاشته شوند، در عمل لیفت سینوس از پودر و غشای استخوان در آن ناحیه استفاده می‌شود. در صورت وجود استخوان کافی، ایمپلنت در همان جلسه گذاشته می شود، اما در برخی موارد ممکن است لازم باشد 6 ماه منتظر بمانید تا ناحیه لیفت سینوس استخوانی شود.

اگر ناحیه ای که قرار است کاشت شود به اندازه کافی بی حس شده باشد، در طول درمان دندان مصنوعی دردی وجود ندارد و مردم اغلب حتی متوجه نمی شوند که ایمپلنت گذاشته شده است. بی حس شدن ناحیه ای که دندان مصنوعی در آن قرار می گیرد یک روش بسیار معمول برای دندانپزشک است. بی حسی ناحیه دندان پروتز ایمپلنت پیچی از نظر روشی هیچ تفاوتی با بی حسی موضعی اعمال شده برای کشیدن یا پر کردن دندان ندارد. در تمامی درمان ها، از جمله ایمپلنت، از بی حسی موضعی مشابه و تکنیک های مشابه بی حسی استفاده می شود. به لطف سوزن‌های الکترونیکی که در سال‌های اخیر در برخی از کلینیک‌ها مورد استفاده قرار گرفته‌اند، ماده بی‌حس کننده از طریق سیستم‌های کنترل الکترونیکی بدون تجاوز از آستانه درد تجویز می‌شود، بنابراین ممکن است حتی در مرحله تزریق برای بیهوشی، درد احساس نشود. دردی بعد از بی حسی موضعی در درمان های دیگری که می تواند بخشی از فرآیند درمان ایمپلنت باشد، مانند تقویت استخوان و لیفت سینوس احساس نمی شود.

اگر بعد از بی حسی موضعی احساس درد کردید، باید فوراً به پزشک خود اطلاع دهید. بدن هر فردی با یکدیگر متفاوت است. بنابراین اثر و مدت زمان بی حسی موضعی نیز از بدنی به بدن دیگر متفاوت است. در صورت احساس درد، می‌توان از بی‌حس کننده موضعی مجدداً در ناحیه آسیب دیده استفاده کرد. قیمت ایمپلنت استانبول، در درمان های طولانی مدت، اثر بی حسی موضعی ممکن است به مرور زمان کاهش یابد. پزشک معمولاً این وضعیت را بررسی می کند. با این حال، از آنجایی که این وضعیت از فردی به فرد دیگر متفاوت است، در صورت شروع هر گونه درد باید به پزشک اطلاع دهید. قرار دادن یک یا چند ایمپلنت به شکل پیچ در چانه ممکن است شما را بترساند. اما مطمئناً می توانید در مورد آن آرامش داشته باشید. بسیاری از افراد تحت درمان ایمپلنت قرار می گیرند و روند جراحی را بدون درد کامل می کنند. اگر شک دارید، صحبت با بیمارانی که تحت درمان ایمپلنت هستند، راحت خواهید شد.

درمان ایمپلنت یک درمان جراحی است. آسیب هایی در بافت ها و اعصاب در نواحی تحت عمل جراحی ایجاد می شود که در مدت کوتاهی بهبود می یابند. بنابراین، درد/درد پس از درمان برای بسیاری از بیماران اجتناب ناپذیر است. اما این درد غیر قابل تحمل نیست و با مصرف مسکن تا حد زیادی از بین می رود. پس از درمان، درد و درد شما در حدود یک هفته کاهش می یابد و از بین می رود. اگر با جراحی دندان کشیده اید (مثلاً دندان عقل نهفته) می بینید که روند آن از نظر درد متفاوت نیست.

درمان‌های ایمپلنت تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود و اغلب روشی غیرتروماتیک‌تر از کشیدن دندان است. بعد از بیهوشی در حین عمل هیچ دردی نخواهید داشت. در حالی که پزشک شما در حال انجام یک روش بسیار حساس در یک محیط تاریک در دهان با تلاش برای دیدن با کمک بازتابنده است، اگر شما درد داشته باشید، او نمی تواند کاری انجام دهد. بنابراین در حین نشستن روی مبل در حین جراحی دردی نخواهید داشت. مهم است که از نسخه ای که به شما داده می شود در جهت تجویز شده توسط پزشک خود استفاده کنید. از آنجایی که یک روش مرتبط با استخوان انجام می شود، احتمال تورم یا درد خفیف طبیعی است، اما باید به استفاده از داروهایی که به طور منظم استفاده می کنید ادامه دهید تا تورم و درد خود را به حداقل برسانید.

به پروتزهایی که به جای چسباندن پروتزها روی ایمپلنت ها با پیچ روی ایمپلنت ها ثابت می کنیم، پروتزهای نگهدارنده پیچی می گویند. سوراخ هایی در انسداد پروتزهای ساخته شده روی ایمپلنت ها در سیستم پیچ وجود دارد. این سوراخ‌ها در پایان درمان با مواد پرکننده بسته می‌شوند، پروتزهای با تکیه گاه پیچی مزایای زیادی نسبت به پروتزهای سیمانی (چسب) دارند. بزرگترین آنها این است که در دهان چسبانده نمی شوند. در صورت بروز هر گونه مشکل، راحتتر از پروتزهای سیمانی قابل برداشت و ترمیم است. بیمار نمی تواند به تنهایی پروتز را از دهان خارج کند.

دندان های موقت ثابت برای ارائه گفتار و اعتماد به نفس بیمار به جای عملکرد غذا خوردن در طول پیوند ایمپلنت ها به استخوان ساخته می شوند. ایمپلنت ها نباید در طول فرآیند همجوشی به استخوان تحت فشار قرار گیرند. به همین دلیل می توان دندان های موقت ثابت را تنها در کمبود دندان در ناحیه قدامی و یا در دهان های کاملاً بی دندانی ساخت. دندان های موقتی که روی ایمپلنت قرار می گیرند ثابت هستند و بیمار نمی تواند به تنهایی آن را خارج کند. دندان های موقت ثابت باید حداکثر ظرف 3-4 روز کاری پس از ساخت ایمپلنت ساخته شوند. از آنجایی که دندان های موقت ثابت قبل از بهبود کامل بافت های نرم ساخته می شوند، پروتز بر اساس شرایط بافت نرم پس از جراحی ساخته می شود. پس از بهبودی لثه، ممکن است شکاف هایی در زیر پروتز ایجاد شود. بسیار مهم است که بتوانید اطراف ایمپلنت و زیر پروتز را تمیز کنید.

از دست دادن یک دندان: اگر یک دندان بین دندان های مجاور خود ندارید، می توان ایمپلنت را بدون ساییدن دندان های کناری در این ناحیه اعمال کرد و روی آن روکش گذاشت. به این ترتیب لزوم ساخت بریج با فرسودگی دندان های کناری از بین می رود. برای اینکه ایمپلنت ساخته شود باید فضای کافی در فضای بین دندانی وجود داشته باشد. بخش خالی می تواند به مرور زمان با حرکت دندان های باقی مانده شما بسته شود. بنابراین انجام ایمپلنت قبل از این بسته شدن ضروری است.

بی دندانی منطقه ای: هیچ الزامی برای کاشت هر حفره دندان وجود ندارد. تعداد ایمپلنت ها و مکان آنها با توجه به وضعیت دندان ها و ساختار استخوان شما تعیین می شود. به عنوان مثال، بریج متشکل از 2 ایمپلنت و 4 دندان ممکن است برای ناحیه ای با 4 دندان از دست رفته توصیه شود. برای اینکه تصمیم بگیرید کدام ناحیه نیاز به پیوند دارد، علاوه بر معاینه اشعه ایکس، معاینه فیزیکی شما نیز باید انجام شود.

بی دندانی کامل: در صورت بی دندانی کامل در فک بالا و/یا پایین، در صورت مناسب بودن وضعیت استخوان فک، می توان بریج با 12 یا 14 دندان را روی 6 ایمپلنت توصیه کرد. اگر حجم و کیفیت استخوان کافی نباشد و نتوان نتایج رضایت بخشی را با تقویت استخوان به دست آورد، سیستم "همه روی چهار" متشکل از ایمپلنت های کمتر یا سیستم هایی با میله ها ممکن است یک جایگزین باشد.

در بیماران مبتلا به اختلالات قلبی، دیابت یا فشار خون، مشاوره با پزشک خود که به طور منظم آنها را قبل از کاشت تحت نظر دارد، صحیح است. بیمار نباید از رقیق کننده های خون استفاده کند تا زمانی که بیمار دچار بیماری خاصی است، کاشت کنیم. جراحی نمی تواند انجام شود زیرا رقیق کننده های خون از لخته شدن خون جلوگیری می کنند. او باید با مشورت پزشک مصرف داروهای رقیق کننده خون را قطع کند.

توصیه می کنیم با مشورت پزشک خود در مورد برند ایمپلنت تصمیم بگیرید. یکی از مهم ترین عواملی که ما را در انتخاب برند ایمپلنت راهنمایی می کند وضعیت استخوان است. در بیمارانی که سال ها بی دندان بوده اند، ممکن است نیاز به استفاده از ایمپلنت نازک تری باشد زیرا استخوان فک بیشتر ذوب می شود. معیار دیگر این است که برند ایمپلنتی که انتخاب می‌کنید سال‌ها در بازار بوده و پایداری خود را ثابت کرده است. لازم به ذکر است که میزان شکست در مطالعات آکادمیک کم است یا وجود ندارد و در ایمپلنت های ساخته شده 15-10 سال پیش، بسته به بهداشت دهان بیمار، تحلیل استخوانی در ناحیه گردن وجود ندارد. نه تنها ایمپلنت بلکه قطعات ایمپلنت نیز در تولید پروتز بسیار مهم هستند. یکی از مسائلی که در تصمیم گیری در مورد برند ایمپلنت باید مورد توجه قرار گیرد، در دسترس بودن این قطعات و مناسب بودن آنها برای دندانپزشکی دیجیتال است.

قبل از معاینه داخل دهانی، بیماران ما می توانند عکس و تصاویر اشعه ایکس را برای ما ارسال کنند. در بیشتر موارد، اگرچه این عکس رادیوگرافی و داخل دهانی قسمت خاصی از درمان را روشن می کند، وضعیتی که در داخل دهان می بینیم ممکن است کمی متفاوت باشد. دندانی که در تصویر اشعه ایکس مشکلی نمی بینیم ممکن است دچار شکستگی، ترک خوردگی یا از دست دادن لثه پریودنتال در دهان شده باشد. در چنین مواردی، دوره درمان ممکن است تغییر کند. قیمتی که از قبل برای ایمپلنت داده می شود تغییر نمی کند، اما در مواردی که بعد از انجام توموگرافی از پیوند استخوان، غشاء یا سایر مواد اضافی در ناحیه ای که قرار است کاشت شود استفاده شود، این موارد به برنامه ریزی اضافه می شود و اطلاعات ارائه می شود.

برندهای ایمپلنت انتخاب شده توسط هر پزشک، پزشک، موسسه و معیارهای تصمیم گیری در مورد برند ممکن است با یکدیگر متفاوت باشند. به عنوان مثال، Citydent برندهای ایمپلنت را با توجه به معیارهایی مانند میزان موفقیت بالای برند برای چندین سال، تمایل آن به استفاده از دندانپزشکی دیجیتال در طول ساخت پروتز مبتنی بر ایمپلنت، و توانایی بیمار برای یافتن کمک در هر نقطه از جهان به طور مداوم برای بسیاری انتخاب می‌کند. ، خیلی سال. اگر مؤسسات موظف به تعیین قیمت های متفاوت برای یک برند در یک کشور هستند، توافقاتی که با مارک های ایمپلنت انجام می دهند برای حفظ وجود پزشک/موسسه ضروری است.
فرآیندهای مختلف و دقیق مانند نرخ سودآوری مورد نیاز و انتظارات، سیاست های خود موسسه را توضیح می دهد.

چینی هایی با زیرساخت زیرکونیوم که ظاهر زیبایی تری ارائه می دهند و سازگاری لثه آنها بهتر از چینی های مبتنی بر فلز است، ارجحیت بیشتری دارند. زیرکونیوم واکنش آلرژیک نشان نمی دهد و عبور نور آن بیشتر است. اما گرانتر از پوشش زیرسازی فلزی است. از سوی دیگر، پرسلن مبتنی بر فلز، نسبت به چینی مبتنی بر زیرکونیوم، استحکام و شکنندگی کمتری دارد، اما ترجیح کمتری دارد. هنگام کار با آزمایشگاهی که از فناوری پرسلن مبتنی بر فلز پیروی می کند و از آن استفاده می کند، می توان هارمونی و زیبایی لثه را به اندازه پرسلن مبتنی بر زیرکونیوم به دست آورد. از آنجایی که عبور نور آن کمتر است، بیشتر برای اهداف کاربردی استفاده می شود تا برای اهداف زیبایی شناختی.

ایمپلنت عاشق نیروی عمودی است، نه افقی، بنابراین لازم است آن را حداکثر تا 1 سال پس از ساخت ایمپلنت پوشش دهید. در مواردی که پوشش اعمال نمی شود، ممکن است از دست دادن استخوان در ناحیه گردن ایمپلنت رخ دهد. پس از ساخت ایمپلنت، در طول دوره انتظار باید به طور منظم به بهداشت دهان و دندان توجه شود. در مواردی که بهداشت دهان و دندان وجود ندارد، باقیمانده مواد مغذی و تجمع پلاک باکتریایی در ناحیه کاشته شده تجربه می شود. چنین شرایطی باعث می شود ایمپلنت از کار بیفتد، یعنی با استخوان جوش نخورد. یکی از ملاحظات دیگر بازیابی بافت نرم پس از جراحی است. سیگار بر این موضوع تأثیر منفی می گذارد. در حالی که هنوز بخیه هایی در ناحیه جراحی در دهان وجود دارد، سیگار کشیدن باعث بسته شدن بافت نرم و تجمع نیکوتین روی بخیه ها می شود.

ساختن دندان های چینی روی ایمپلنت ها در هفته ای که قرار می گیرند، بارگذاری زودرس نامیده می شود. منطق ایمپلنت در دندانپزشکی بر پایه استئواینتگراسیون استوار است. Osseo در لاتین به معنای استخوان است. Osseointegration به معنای ادغام در استخوان، جوش خوردن است. برای ایجاد دندان های ثابت، منتظر ایمپلنتی هستیم که از استخوان حمایت می کنیم، در استخوان ادغام شود. در بارگذاری اولیه، یک پروتز روی ایمپلنت(های) بدون انتظار برای پیوند این استخوان قرار می گیرد. مهمترین معیار برای بارگذاری زودهنگام، سفت بودن ایمپلنت در هنگام نشستن در استخوان است. به این حالت تثبیت اولیه می گویند. در موارد بی دندانی کامل در صورت وجود تعداد کافی ایمپلنت می توان این ایمپلنت ها را به یکدیگر متصل کرد و بارگذاری زود هنگام انجام داد. پروتزهای متحرک/کام فک پایین را می توان با بارگذاری زودهنگام با 2 ایمپلنت پایدارتر کرد. مشکلات زیبایی در کمبود دندان قدامی با بارگذاری زودهنگام قابل حل است. در مواردی که بارگذاری زودهنگام نمی تواند انجام شود، دندان های موقت ثابت به بیماران در فرآیند استئواینتگراسیون کمک می کند.

موفقیت درمان ایمپلنت به عوامل زیادی بستگی دارد. اگر به ترتیب برویم،

ایمپلنت مورد استفاده باید یک برند ایمپلنت باشد که موفقیت و کیفیت خود را ثابت کرده باشد.

این ایمپلنت تا زمانی که در استخوان قرار گیرد باید 100 درصد استریل باشد.

سلامت عمومی بیمار باید خوب باشد.

دندانپزشک باید طبق برنامه ریزی مناسب و معیارهای جراحی ایمپلنت مطالعه ای انجام داده باشد.

ساختار و پروتز بالایی دندان پیچ شده باید با لثه، دندان های مجاور و دندان های مقابل همخوانی داشته باشد، بهداشتی و قابل تمیز باشد و در هنگام جویدن نیروها به ایمپلنت آسیب نرسانند.

فردی که ایمپلنت را انجام می دهد باید مرتباً با نخ دندان تمیز کردن ایمپلنت را انجام دهد و به عادت مسواک زدن ادامه دهد.

مراجعه به دندانپزشک هر 6 ماه یکی از مهمترین کلیدهای وجود ایمپلنت های سالم در دهان برای چندین سال است.

زندگی نامنظم در افرادی که دندان هایشان پیچ خورده است، مصرف زیاد دخانیات و الکل، سایر عادات کاهش مقاومت بدن از عواملی هستند که بر موفقیت ایمپلنت در سال های بعد تاثیر منفی می گذارند.

همانطور که مشاهده می شود، اگر معیار موفقیت ما ایمپلنت های سالم برای 30 سال یا بیشتر باشد، بیماران نیز مسئولیت هایی دارند. وقتی این مسئولیت ها تبدیل به عادت می شوند، انجام آن ها بسیار آسان و برای فرد لذت بخش است.

پروتزهای مبتنی بر ایمپلنت عملکرد جویدن بسیار بهتری نسبت به سایر پروتزها دارند.

از نظر زیبایی و دوام کاملاً برتر هستند.

شما را از ضرورت و دشواری استفاده از پروتز متحرک نجات می دهد و به افرادی که از پروتز متحرک استفاده می کنند کمک می کند تا اعتماد به نفس خود را بازیابند.

به لطف ایمپلنت، ذوب شدن استخوان فک کاهش می یابد.

لزوم پوشیدن دندان های طبیعی و ساخت بریج را از بین می برد.

از آنجایی که از لثه و استخوان پشتیبانی می کند، در مقایسه با پروتزهای بریج، نتایج طبیعی و زیبایی بیشتری به دست می دهد. به لطف ایمپلنت، یک رژیم غذایی سالم و متعادل ارائه می شود.

بزرگترین عیب، عوارضی است که ممکن است در نتیجه کاربردهای نادرست و ناکافی ایجاد شود. عفونت ها می توانند هم باعث از بین رفتن ایمپلنت و هم بافت استخوان سالم اطراف آن شوند.

عدم برنامه ریزی صحیح می تواند مشکلات زیبایی را حتی پس از عمل جراحی موفقیت آمیز ایجاد کند.

ایمپلنت ها نسبت به پروتزهای بریج هزینه بیشتری دارند، اما هزینه آنها نسبت به چند سال پیش به سطوح معقولی کاهش یافته است.

پس از کاشت ایمپلنت، بیمار باید به سلامت دهان و دندان توجه بیشتری داشته باشد، تا زمانی که ایمپلنت با استخوان جوش نخورد، سیگار نکشد یا سیگار را به حداقل برساند.

در برخی موارد سخت پس از جراحی ممکن است مقداری درد، تورم و کبودی ایجاد شود. با این حال، همه آنها مشکلاتی هستند که با گذشت زمان از بین خواهند رفت.

کیفیت و بهداشت نامناسب مواد و مواد مورد استفاده خطر را افزایش می دهد.

این یک برنامه ریزی صحیح و درمان موفق در شرایط بهداشتی است که از برند ایمپلنت در درمان ایمپلنت خاص تر است. توصیه می شود که بیمار قبل از درمان تحقیقات خوبی انجام دهد و اطلاعات کافی در مورد روند درمان ایمپلنت داشته باشد. پس از یک درمان موفقیت آمیز، وظیفه کاملاً با بیمار است. رعایت بهداشت دهان و دندان طبق توصیه، تضمین می کند که خطرات ذکر شده به طور قابل توجهی از بین می روند.

در پروتزهای بریج معمولی برای تکمیل یک حفره دندانی حداقل به دو دندان برای پوشیدن نیاز داریم. با این حال، به لطف رزوه پیچ، این دندان ها از ساییدگی در امان می مانند.

در صورت از دست دادن تک دندان، پروتز روی ایمپلنت به ناحیه مربوطه ممکن است نتایج زیبایی بهتری نسبت به پروتز کلاسیک داشته باشد.

در پروتزهایی با از دست دادن چند دندان در کنار هم، با افزایش فاصله تا نقاط اباتمنت پروتز، ماندگاری پروتز کاهش می یابد. در این موارد، ایمپلنت یا ایمپلنت هایی که قرار است وارد شوند، دوام پروتز را افزایش می دهند.

در پروتزهای بریج، اگرچه حفره‌های دندان از دست رفته تکمیل می‌شوند، اما تحلیل استخوان (تجذب استخوان) در ناحیه‌ای که از دست دادن تجربه می‌شود، ادامه می‌یابد. با این حال، با اعمال رزوه پیچ، نیروی مستقیم به این ناحیه وارد می شود، بنابراین جذب استخوان متوقف می شود. ایمپلنت از ریشه دندان تقلید می کند.

پروتزهای متحرک (کام) مورد استفاده در دهان های کاملاً بی دندانی از نظر کارایی راحتی کافی را ایجاد نمی کنند. استفاده از پروتز ثابت یا پروتز متحرک پس از درمان ایمپلنت در فک های کاملا بی دندان این راحتی را دوباره فراهم می کند.

پروتز کام ساخته شده در فک های کاملاً بی دندانی از نظر زیبایی کافی نیست. پروتزهای ثابت یا متحرک روی ایمپلنت از نظر زیبایی نسبت به پروتزهای پالاتال مزیت بیشتری دارند.

در پروتزهای کام، احساس در کام مانع از احساس چشایی، گرما و گرما می شود. ساخت پروتز بدون کام با ایمپلنت، احساس سرما، گرما و چشایی را در ناحیه کام بیمار فعال می کند.

پروتزهای ثابت و متحرک روی ایمپلنت نسبت به پروتزهای کامی احتباس بیشتری دارند. هیچ الزامی مانند برداشتن پروتز متحرک روی ایمپلنت، به عنوان مثال، قبل از رفتن به رختخواب در شب وجود ندارد.

در صورت کمبود دندان خلفی، از آنجایی که دندان تکیه گاه برای پروتز بریج کلاسیک در ناحیه خلفی وجود ندارد، نمی توان پروتز کلاسیک ساخت و یا پروتز بالدار که نتواند عملکرد ایده آلی را ارائه دهد، ساخت. حمایت از پروتز با ایمپلنت، موقعیت سودمندتری نسبت به پروتزهای کلاسیک از نظر عملکرد و زیبایی دارد.

ایمپلنت ها از تیتانیوم ساخته شده اند و وزن های مشخصی دارند. با این حال، دندان های پیچ شده در استخوان فک باعث احساس وزن نمی شود.

تا به امروز، هیچ ارتباط پزشکی بین ایمپلنت‌های دندانی که نزدیک به یک قرن است مورد استفاده قرار گرفته و با موفقیت اعمال شده‌اند و سرطان ایجاد نشده است. هیچ مدرکی در ادبیات پزشکی در مورد خطر ابتلا به سرطان دندان پیچ وجود ندارد.

بلافاصله پس از کاشت ایمپلنت (به استثنای کاربردهای فوری ایمپلنت)، متأسفانه پس از ایمپلنت دائمی نمی توان پروتز متحرک ساخت. زیرا زمان مشخصی باید بگذرد تا ایمپلنت ساخته شده از مواد مناسب با استخوان فک جوش بخورد. این دوره در فک پایین حداقل ۲ تا ۳ ماه و در فک بالا حداقل ۳ تا ۴ ماه است. پس از سپری شدن زمان مورد نیاز، یک دندان مصنوعی روی ایمپلنت گذاشته می شود و دندان مصنوعی وارد عمل جویدن می شود و ایمپلنت در حین جویدن شروع به بارگذاری می کند و در نقطه ای که این بارگذاری شروع می شود، ایمپلنت باید با استخوان فک ذوب شود. .

بسته به کیفیت استخوان، توانایی ایمپلنت برای چسبیدن به استخوان در اولین قرار دادن (تثبیت اولیه)، پیچیدگی عمل، زمان ممکن است در مواردی که جراحی لیفت سینوس باز انجام می شود یا اقدامات جراحی انجام می شود افزایش یابد. در زمان های مختلف به عنوان چندین عملیات. در واقع گاهی اوقات برای ایجاد زیبایی کافی در ناحیه قدامی چندین عمل مورد نیاز است و ممکن است تا 1 سال طول بکشد تا در نهایت پروتز ساخته شود و درمان کامل شود.

یکی از بزرگترین انتظارات بیماران قبل از درمان ایمپلنت این است که آنها نمی خواهند حدود دو تا چهار ماه پس از مرحله جراحی ایمپلنت بدون دندان به اطراف بپردازند. در بسیاری از موارد می توان پروتزهای موقت را پس از هفته اول بهبودی پس از عمل و حتی گاهی بلافاصله پس از عمل ساخت. در طول یک دوره انتظار دو تا چهار ماهه، بیماران از نظر عملکرد و ظاهر با این پروتزهای موقت راحت می شوند. اما در صورت استفاده موقت از پروتز، باید به برنامه غذایی مشخص شده توسط پزشک توجه زیادی شود. غذاهای سفت و متوسط ​​نباید در بازه های زمانی مشخص شده مصرف شوند. در غیر این صورت، خطر ترکیب نشدن ایمپلنت ها با استخوان افزایش می یابد.

گزارش شده است که بلافاصله پس از ایمپلنت می توان دندان های مصنوعی ساخت که توسط برخی از شرکت های ایمپلنت تولید می شود و از سال 1382 استفاده از بارگذاری مستقیم توسط همکاران دندانپزشک ما آغاز شده است. با این حال، مطالعات طولانی مدت نشان داده است که سالم ترین روش در کاربرد ایمپلنت، روشی است که در آن زمان کافی برای ادغام استخوان و دندان مصنوعی انتظار می رود و ایمپلنت به صورت غیرفعال در استخوان در دهان در این مدت نگهداری می شود.

به سادگی، ایمپلنت یک پیچ تیتانیومی است که به جای دندان از دست رفته در استخوان قرار می گیرد. درمان ایمپلنت به فرآیند کاشت ایمپلنت برای جایگزینی ریشه دندان از دست رفته گفته می شود. از دست دادن استخوان به مرور زمان در ناحیه ای که دندان ها از دست رفته رخ می دهد. این امر باعث کاهش راحتی بیماران در استفاده از دندان های مصنوعی از جمله ایمپلنت می شود. در برخی موارد پیشرفته حتی ممکن است بتوان از پروتز استفاده کرد. درمان ایمپلنت معمولاً بلافاصله پس از کشیدن دندان، بدون آسیب رساندن به دندان های مجاور انجام می شود (مثلاً بدون کوچک کردن دندان های مجاور که برای درمان بریج لازم است). برای انجام درمان ایمپلنت، استخوان ناحیه باید دارای ارتفاع و عرض مناسب باشد. وضعیت واقعی بافت استخوان تنها با توموگرافی سه بعدی قابل درک است.

درمان ایمپلنت معمولاً در دو مرحله و در برخی موارد نادر سه مرحله تکمیل می شود. بسته به وضعیت استخوان، در مواردی که امکان ساخت ایمپلنت بلافاصله پس از کشیدن دندان وجود ندارد، ممکن است لازم باشد حداقل 2-3 ماه منتظر استخوانی شدن ناحیه باشید. در پایان این مدت تصویر سه بعدی از ناحیه مربوطه گرفته می شود و ایمپلنت با قطر و اندازه مناسب انتخاب و روی استخوان قرار می گیرد. ممکن است تا 6 ماه طول بکشد (به ویژه در موارد جراحی پیشرفته با لیفت سینوس باز، استفاده از پودر استخوان و غشاء و غیره) اما در بیشتر موارد 3 ماه برای فک بالا و 2 ماه برای فک پایین کافی است. پس از اتصال ایمپلنت به استخوان، می توان با اندازه گیری داخل دهانی دندان چینی ساخت.

خیر هزاران برند ایمپلنت در دنیا وجود دارد. تعداد قابل توجهی از این برندهای ایمپلنت مراحل مختلف تولید خود را در کشورهای مختلف پیش می برند. به عنوان مثال، عقیم سازی و بسته بندی ممکن است در دو کشور مختلف انجام شود. این بهترین روش برای شما خواهد بود که با پزشک خود تصمیم بگیرید که آیا مارک ایمپلنتی که انتخاب می کنید برای استخوان شما مناسب است یا خیر. هنگام انتخاب برند ایمپلنت می توانید با مشورت پزشک خود از شناخته شده بودن آن در دنیا و نتایج چندین سال تحقیق علمی مطلع شوید.

در درمان ایمپلنت بدونبخیه، یک "پلیت راهنما" با استفاده از توموگرافی سه بعدی ساخته می شود. از طریق این راهنما، طول و قطر ایمپلنتی که قرار است در ناحیه ای که دندان از دست رفته فرد ساخته شود، از قبل مشخص می شود. یک راهنما در عمق و عرض جایی که ایمپلنت روی لثه قرار می گیرد ایجاد می شود که پانچ نامیده می شود. به این ترتیب ایمپلنت بدون بالا بردن فلپ (لثه) قرار می گیرد و بعد از آن نیازی به بخیه نیست. به این ترتیب خونریزی در ناحیه جراحی زیاد نیست و عمل زمان کمتری می برد.

بافت سخت اطراف دندان از دست رفته پس از کشیدن هر سال به طور متوسط ​​0.8-1 میلی متر ذوب می شود. اگر این ناحیه برای سال‌ها بدون دندان باقی بماند، کاشت بعداً مشکل خواهد شد. تحلیل رفتن لثه ناشی از بیماری مزمن لثه یا استفاده طولانی مدت از پروتزهای متحرک نیز از مشکلات سلامتی است که باعث می شود استخوان سریعتر ذوب شود. استفاده از پودر استخوان نوعی درمان است که به طور مکرر انجام می شود و نتایج موفقیت آمیزی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان به دست می آید. درمان ایمپلنت را می توان با استفاده از پودر استخوان و غشاء در مواردی که سال ها بی دندانی بوده اند انجام داد.